عبور بايد كرد

صداي باد مي آيد عبور بايد كرد

و من مسافرم اي باد هاي همواره

مرا به وسعت تشكيل برگ ها ببريد

مرا به كودكي شور آب ها ببريد

و كفش هاي مرا تا تكامل تن انگور

پر از تحرك زيبايي خضوع كنيد

دقيقه هاي مرا تا دقيقه هاي مكرر

در آسمان سپيد غريزه اوج دهيد

و اتفاق وجود مرا كنار درخت

بدل كنيد به بك ارتباط گمشده ي پاك

و در تنفس تنهايي دريچه هاي شعور مرا به زنيد

روان كنيدم دنبال بادبادك آن روز

مرا به خلوت ابعاد زندگي ببريد

حضور هيچ ملايم را به من نشان بدهيد...

خيلي دوست دارم نظرتون رو بدونم

البته اگه مي شه

فعلا

و نپرسيم که فواره اقبال کجاست

و نپرسيم چرا قلب حقيقت آبي ست

و نپرسيم پدر هاي پدر ها چه نسيمي ،چه شبي داشته اند.

پشت سر نيست فضايي زنده

پشت سر مرغ نمي خواند

پشت سر باد نمي آيد

پشت سر پنجره ي سبز صنوبر بسته ست

پشت سر روي همه ي فرفره ها خاک نشسته ست

پشت سر خستگي تاريخ است

پشت سر خاطره ي موج، به ساحل صدف سرد سکون مي ريزد.

لب دريا برويم

تور در آب بياندازيم

و بگيريم طراوت را از آب...

سهراب سپهري

نظرتون درباره ي شعراي سهراب چيه؟

آيا فكر نمي كنيم كه مظمون شعراش همون مراقبست؟

شعر بعدي رو بخونين....

سلام بيتا جون... چه خبرا...؟ كجايي ؟... عيد شما مبارك...

راستي مطلبت خيلي جالب بود ... من يه كتاب خوندم... اسمش لحظه ي اكنون بود ... واقعا كتاب خوبي بود... اسم نويسندش يادم نيست ولي ديپاك چوپرا توصيه كرده بود كه همه بخونن...

خوندين اون كتابو...؟